Ryzyko występuje w każdym procesie sądowym, a jeśli ktoś twierdzi, że daną sprawę wygra w 100%, to należy mieć ograniczone zaufanie do takiej osoby.
Jakie jednak jest ryzyko w sprawie roszczeń z tytułu kredytu w CHF?
Oczywiście sprowadza się ono do ewentualnie koniecznych do poniesienia kosztów postępowania, na które składają się koszty sądowe (przede wszystkim opłata od pozwu, opłaty od wniosków o uzasadnienia, koszty opinii biegłych i ewentualne koszty stawiennictwa świadków na rozprawach) oraz koszty zastępstwa procesowego strony przeciwnej, jeżeli ta reprezentowana jest przez adwokata lub radcę prawnego (w sprawach kredytów w CHF taka reprezentacja zazwyczaj występuje, choć w przypadku Getin Noble Banku zdarza się, że bank w procesie jest reprezentowany przez pracownika tego banku).
Opłata od pozwu konsumenta w sprawach „frankowych” (ale i innych dotyczących roszczeń związanych z czynnościami bankowymi) wynosi maksymalnie 1.000 zł, za uzasadnienia postanowień i wyroków należy każdorazowo uiścić kwotę 100 zł, koszt pracy biegłego nie jest ujęty żadnymi widełkami, zaś doświadczenie pokazuje, że jest to zazwyczaj 2.000-4.000 zł, co do kosztów stawiennictwa świadków, to ten koszt w praktyce nie występuje, szczególnie w dzisiejszej dobie rozpraw zdalnych bądź odbierania zeznań świadków na piśmie, a jeżeli już, to zamyka się on w kwotach rzędu 50-100 zł od świadka.
Należy pamiętać także o opłatach skarbowych od pełnomocnictw w wysokości 17 zł od każdego pełnomocnictwa.
Koszty zastępstwa procesowego dla spraw z wartością przedmiotu sporu między 50.001 zł a 200.000 zł, to zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości kwota 5.400 zł, zaś dla wartości przedmiotu sporu między 200.001 zł a 2.000.000 zł koszty te wynoszą 10.800 zł.
Powyższe kwoty mogą wydawać się znaczne, jednak podkreślenia wymaga, że poniesienie ich w pełnej wysokości nie tylko może nastąpić jedynie w przypadku całkowitej przegranej w sprawie z bankiem, co w świetle aktualnych statystyk (ok. 90% spraw „frankowych” jest obecnie wygrywanych przez konsumentów) jest mało prawdopodobne, lecz również wydatki te nie są jednorazowe i wynikają z przebiegu całego postępowania, które aktualnie trwają nawet po kilka lat, w związku z czym część z nich płatna jest dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania.
Orzecznictwo
Wreszcie, o czym zdaje się wiele osób nie wiedzieć (w tym pełnomocników kredytobiorców, a także sądów), z pomocą dla kredytobiorców dochodzących swoich praw wobec banków przychodzi Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ten sam, do którego polskie sądy składają pytania prejudycjalne w sprawach kredytów „frankowych”), który w wyroku z dnia 16 lipca 2020 r. sprawach połączonych C‑224/19 i C‑259/19 wskazał, że:
„Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniom pozwalającym na obciążenie konsumenta częścią kosztów postępowania, stosownie do wysokości kwot nienależnie zapłaconych, które zostały mu zwrócone w wyniku stwierdzenia nieważności warunku umownego ze względu na jego nieuczciwy charakter, jeśli takie uregulowania stanowią istotną przeszkodę mogącą zniechęcić konsumentów do korzystania z przyznanego przez dyrektywę 93/13 prawa do skutecznej kontroli sądowej potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków umownych”.
Co to oznacza? A to, że nawet przegrywając w części proces o roszczenia z umowy kredytu w CHF, konsument nie powinien być obciążany przez sąd kosztami odpowiadającymi proporcji przegrania sprawy przez konsumenta, co istotnie zmniejsza ryzyko takiego procesu po stronie „frankowiczów”.
Z takiej możliwości zaczynają korzystać, jak na razie jednostkowo, jednak i to dobry znak, polskie sądy (patrz m.in. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19.10.2020 r. sygn. akt XXV C 2306/18 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18.08.2020 r. sygn. akt XXV C 1525/17).
